ترکمن سسی - امان محمد خوجملی: نوشتن و سخنرانی تفاوتهایی با هم دارد ، البته هردوی اینها نیازمند آگاهی های پیشین است که با خواندن و شنیدن ودیدن وغور و تفکر بدست می آید.
انسان تا زمانیکه معلومات لازم برای تجزیه و تحلیل امری را نداشته باشد وهمچنین مواد خام لازم یعنی خبر یا حادثه یا گزارش را در اختیار نداشته باشد نمی تواند وارد تجزیه و تحلیل شود. انسان هرچه بیشتر به معلومات پیشین مجهز شود می تواند در ذهنش سئوالات زیادی ایجاد شود.
همین ایجاد سئوال مقدمه ای است برای نوشتن و ایجاد تصویر درذهن نویسنده که دست قلم ببرد و بنویسد. در زمان ایجاد تصویر ذهن خلاق است می تواند بنویسد بعد از نوشتن هم شور و اشتیاق ذهن فرو کش می کند و منتظر تصویر بعدی می ماند. اما همین مطلب نوشته شده یا تالیف شده یکی دو روز بعد یا چند ساعت بعد حذف شود دیگر نوشتن بسیار مشکل می شود و ذهن اشتیاق خود را در روی همان مطلب برای نوشتن از دست می دهد. چون ذهن تکرار را در نوشتن تحمل نمی کند.
اما اگر متن سر جای خودش باشد در روی ویرایش و پربار کردن مطلب می شود کار کرد و نتیجه گرفت. اما سخنرانی یا صحبت کردن در جمع برعکس است. انسان هرچه بیشتر مطلب را در ذهن بیشتر تکرار و تمرین کند اعتماد به نفسش برای گفتن افزایش و تسلطش بر موضوع سخنرانی هم بیشتر می شود.
چرا چنین است ؟ چون صحبت و سخنرانی کردن ازنوشتن مشکل تراست و همه چیزدر یک زمان مشخص باید تمام شود. اما در نوشتن وقت زیاد است. نویسنده می تواند یک یادداشت را در عرض نیم ساعت یا یک ساعت یا چند ساعت یا یک روز هم بنویسد کسی مدت زمان آنرا حس نمی کند و فقط کیفیت متن برایش مهم است.
اما در سخنرانی شخص نویسنده حضور دارد علاوه بر کیفیت سخنرانی قدرت بیان و تسلط بر موضوع و تن صدا و حرکات و سکنات سخنران هم مورد توجه حضار قرار می گیرد. اگر همه ی اینها هماهنگ و همجهت و کامل نباشد از کیفیت سخنرانی می کاهد و تاثیر گزاری آن بر مخاطب خدشه دار می شود.
البته سخنرانی هم می تواند چند نوع باشد بعضی سخنرانیها، سخنرانی علمی یا فرهنگی یا تحلیلی است که در این نوع سخنرانیها با فریاد و مشتهای گره کرده نمی شود ایراد نطق کرد. چون ضرورت آن آرامش در بیان و متانت در سخن است و هیجان و احساس در آن جایی ندارد. اما در سخنرانیهای سیاسی عمومی که مخاطب آنها عوام و توده ها ی مردم باشد احساس و هیجان و صدای بلند و برانگیخته گی لازمه آن می باشد.
بنابراین تجربه شخصی بنده که چندان هم زیاد وعمیق نیست سخنرانی و نطق را مشکلتر از نوشتن ارزیابی می کند و تنها چیزی که سخنرانی را آسان می کند تداوم تمرین و تجربه است می تواند ترس و استرس و دلهره و اضطراب را از انسان دور کند.
امان محمد خوجملی - 1396/05/27
- نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
- نظرات حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های اسلامی منتشر نمی‌شود.
- نظرات بعد از ویرایش ارسال می‌شود.