ثروتمندان بیچاره ی روستای ما

ترکمن سسی - امان محمد خوجملی : گاهی اوقات به نظر می رسد ثروت و دارایی به مال و ملک و پول نیست که به دل است.

بعضی وقتها برای ساختن مدرسه ای یا راهی یا پلی و کار خیر دیگری، دستمان را به سوی دیگران دراز می کنیم. اما به جای اینکه پول از ثروتمندان تامین شود از فقرا و آدمهای متوسط  بهتر و بیشتر تامین می شود.

تا کنون برای ساختن مدرسه روستای خودم (حالی آخوند) که حدود دو سال است تلاش می کنیم حدود بیست میلیون تومان جمع آوری شده است. درست شانزده میلیون تومان آن از خانواده های فقیر یعنی از خانواده ی دانش آموزان و افراد متوسط روستا هر خانوار چهل هزار تومان پرداخت شده است و یک فرد متوسط هم ده میلیون تومان از مال عموی فوت کرده اش به مدرسه ی روستا کمک کرد.

اما سه نفر از افراد ثروتمند روستا علیرغم اینکه چندین بار به صورت تلفنی و حضوری تقاضای کمک کردیم ولی هنوز به مدرسه روستای خودش هیچ کمکی نکرده و هر بار با آه و ناله از زیر بارکمک و همیاری دررفته است. در صورتیکه ما در شروع کار بیشترین امیدمان روی کمکهای آنها بود که هنوز محقق نشده است. ما به چنین افرادی چه اسم و نام و نشانی می توانیم بگذاریم.

من به یکی از دوستان گفتم: ما هنوز از این سه نفر نتوانستیم کمک بگیریم، چکار کنیم؟ راهش چیست؟ او در جواب سئوال من یک داستانی تعریف کرد و گفت: در قدیم شخص ثروتمندی بود بنام ... ، او ثروت زیادی به فرزندانش به ارث گذاشت مانند زمین کشاورزی و زمین شهری و مال و ملک و مغازه و هرموقع تراکتور یا کمباینش خراب می شد می گفت: وای من بیچاره شدم، بیچاره شدم. چون این کلمه ورد زبانش بود، لقب بیچاره پسوند نامش شد. مردم به جای فلان حاجی می گفتند فلان بیچاره.پس شما بهتر است با دوسال تلاش و بارها گفتن نتوانستی از آنها کمک بگیری برایشان یک یادداشت بنویس بنام ثروتمندان بی چاره ی حالی آخوند.

بنده هم با قبول پیشنهاد ایشان این یاد داشت را نوشتم تا بلکه در قلب آنها رحم و شفقتی پدید آمده به مدرسه آینده ی بچه های روستا کمکی بکنند تا در سال آینده فرزندان و نوه هایشان درزیرچادریا درداخل طویله درس نخوانند.

به امید آن - روز امان محمد خوجملی : 1396/02/04

نوشتن دیدگاه